Terapia metodą Vojty nie polega na ćwiczeniu funkcji motorycznych, takich jak chwytanie, obrót z pleców na brzuch czy chodzenie. Prowadzona przez terapeutę aktywacja ma raczej na celu uzyskanie przez ośrodkowy układ nerwowy dostępu do poszczególnych częściowych wzorców motorycznych, niezbędnych do wykonania określonego ruchu. Po terapii metodą Vojty pacjent uzyskuje lepszy dostęp do tych wzorców w swojej motoryce spontanicznej. Systematyczne powtarzanie zakodowanych w mózgu „prawidłowych ruchów” pozwala wyeliminować ćwiczenie wzorców unikania. Byłyby one w każdym przypadku jedynie „namiastką”, „ruchem zastępczym” w miejsce pożądanego „ruchu prawidłowego”.

Terapię metodą odruchowej lokomocji Vaclava Vojty z bardzo dobrymi efektami wprowadza się u dzieci z grup ryzyka oraz dzieci ze stwierdzonymi zaburzeniami ośrodkowej koordynacji nerwowej (zokn) lub uszkodzeniami mózgu. Jej wszechstronność pozwala na zastosowanie w różnych jednostkach chorobowych o podłożu neurologicznym, jak na przykład w rehabilitacji dzieci z przepukliną oponowo-rdzeniową, asymetrią ułożeniową ciała czy też uszkodzeniem nerwów obwodowych.

Metoda Vojty może być stosowana u dzieci niezdolnych jeszcze do wykonywania poleceń i z różnych powodów nie współpracujących z terapeutą. Z tego powodu jest w zasadzie jedyną, którą można pracować na przykład z dzieckiem przebywającym w inkubatorze.

Metoda Vojty jest stosowana również u dzieci starszych i dorosłych z problemami powstałymi na tle schorzeń ortopedycznych czy neurologicznych. Bardzo dobre efekty uzyskuje się u osób po udarach mózgu, w terapii nakierowanej na stymulację odbudowy wzorców motorycznych. Szczególnie atrakcyjne dla młodzieży czy dorosłych pacjentów, jest bardzo częste odczucie poprawy bezpośrednio po terapii.

Metoda Vojty w zasadzie jako jedyna, może być zastosowana również w przypadku chorych, którzy nie są w stanie wykonywać ćwiczeń, reagować na polecenia i współpracować z terapeutą. Daje również znacznie lepsze efekty niż rehabilitacja o charakterze biernym.

WSKAZANIA

Zaburzenia napięcia mięśniowego (obniżone lub podwyższone napięcie mięśniowe)

1. Asymetrie ułożeniowe ciała
2. Zaburzenia ośrodkowej koordynacji nerwowej (z.o.k.n.)
3. Okołoporodowe uszkodzenie splotu ramiennego
4. Przepuklina oponowo – rdzeniowa
5. Kręcz szyi
6. Mózgowe porażenie dziecięce (mpd)
7. Miopatie genetyczne wrodzone
8. Artrogrypoza
9. Opóźnienia rozwoju psychoruchowego
10. Dysplazja stawu biodrowego
11. Stopa końsko – szpotawa
12. Nabyte uszkodzenia mózgu
13. Nabyte uszkodzenia nerwów obwodowych (niedowłady obwodowe)
14. Zespół poprzecznego uszkodzenia rdzenia
15. Skolioza
16. Zespoły bólowe kręgosłupa

PRZECIWSKAZANIA

1. Ostrych stanów chorobowych połączonych z gorączką lub stanem zapalnym.
2. Po szczepieniach z użyciem szczepionek zawierających żywe drobnoustroje wg wskazań lekarza (z reguły przez 10 dni po szczepieniu).
3. W ciąży (osoby prowadzącej terapie).
4. Wrodzonej łamliwości kości.
5. Gdy lekarz specjalista, prowadzący dziecko zabrania danej terapii.

Ważne uwagi!

Cel terapeutyczny stosowania odruchowej lokomocji.

Celem zastosowania odruchowej lokomocji jest uzyskanie przez pacjenta dostępu i możliwości wykorzystania podstawowych elementów utrzymania postawy ciała i przemieszczania się, czyli:

1. Równowagi ciała podczas ruchu („sterowanie posturalne”).
2. Wyprostu ciała wbrew sile ciążenia.
3. Celowych ruchów chwytania i kroczenia (”ruchy fazowe” części ciała)

zdjęcie: www.pexels.com